Madzulo abwino!

Vrijdag 20 juli 2018

Muli bwanji? Ndili bwino! 

Hier snappen jullie waarschijnlijk niks van, maar dit geeft aan dat we ondertussen al aardig zijn ingeburgerd. We zijn inmiddels een aantal keer bij het project geweest en kunnen ons wegwijs maken over de Afrikaanse wegen en in de cultuur. In deze blog willen we jullie hier wat meer over vertellen.

Woensdag hadden we kennismaking op het project. We gingen samen met onze coördinator Maartje naar ‘House of Joy’. We werden door zuster Thea ontvangen, maar we moesten wel nog even buiten wachten, want de vloer was nog niet droog en schoonmaken is daar blijkbaar erg belangrijk ;). De vloer wordt 5 keer per dag gedweild, maar tussendoor wordt de dweil niet uitgespoeld. Of het er dus schoner op wordt, laten we in het midden... Toen we eenmaal aan tafel zaten, hadden we een leuk gesprek en heeft zuster Thea heel open over de opvang gesproken. Wel heeft ze duidelijk gemaakt dat foto’s maken hier niet toegestaan is, in verband met de privacy van de kinderen. Vandaar dat er bij deze blog geen foto’s van de kinderen zijn. 

In de crisisopvang zitten ongeveer 60 kinderen die onderverdeeld zijn in 3 groepen. Elke groep heeft ongeveer 20 kinderen. Groep 1 is 0-2 jaar, groep 2 is 2-4 jaar en groep 3 is 5-6 jaar. De kinderen zijn uit hun gezin gehaald en het is de bedoeling dat ze binnen die 6 jaar teruggaan naar familieleden of pleeggezinnen of ze worden geadopteerd. De kinderen worden verzorgd door de huismoeders, dit zijn Malawiaanse vrouwen, waarvan de meesten ook op het project wonen en dus fulltime aanwezig zijn. 

We zullen jullie proberen een omschrijving te geven van wat wij op een dag op het project doen. In Malawi is het alleen geen Nederland. Een dagprogramma kennen ze hier niet. Hierdoor gaat elke dag dat wij er zijn tot nu toe anders. 

Meestal komen we rond kwart voor 8 aan op het project, gebracht door de tuktuk van William. De mooie Afrikaanse doeken die we eerder gekocht hebben, dragen we als rok naar het project. Erg behendig zijn we hier nog niet mee, dus uit een tuktuk stappen is nog wel een uitdaging. We lopen dan naar het wasgedeelte waar we eerst helpen met het wassen van de kleding en het later ophangen aan de waslijn buiten. Daar zitten ook alle kinderen op een potje te plassen, die ze soms vervolgens over de straat leeggooien. Daarna worden in diezelfde ruimte de kinderen een voor een gewassen. Al snel is heel de ruimte gevuld met blote en gewassen kindjes. Zij klimmen dan op een tafel waar wij ze afdrogen, insmeren met een vettig goedje en vervolgens aankleden. Sommige kinderen moeten nog een luier om, en aan ons is de taak om deze te maken van een doek die we op een bepaalde manier moeten opvouwen en vastzetten met een pin. Het duurde even voor we hier een handigheidje in hadden, maar inmiddels zijn we ervaren en bijna net zo snel als de huismoeders. Op diezelfde tafel ligt een grote stapel kleding. In deze grote hoop moeten we een setje maken die we het kind aan kunnen trekken. Ook al is het ondertussen rond de 20 graden, dragen de kinderen dikke truien en worden ze goed ingepakt. 

Als de kinderen aangekleed zijn, rennen ze naar de ruimte ernaast. Daar krijgt de oudste groep les, bijvoorbeeld Engels of rekenen. De jongere groep zit op de banken erachter. Zij moeten zichzelf vermaken en wachten tot de les voorbij is. Op dat moment kunnen wij niet helpen en lopen wij naar de baby’s. Daar helpen wij met het verschonen en aankleden van de kinderen. Rond een uur of 10 komt er een huismoeder uit de keuken lopen die zegt: “Victoria, Debora, Laura, your food is ready.”. De eerste keer waren we hier erg verbaasd over en voelde we ons wat opgelaten. We liepen braaf mee naar een kleine ruimte. Hier stond een uitgebreide maaltijd voor ons klaar. Deze bestaat uit 20 witte boterhammen, belegd met een dikke laag boter en suiker, warm water met Nestlé chocoladepoeder en babymelkpoeder (geen idee wat we hier mee moeten) en een heel pak biscuitjes. Ontbijt hadden we ‘s morgens al thuis gegeten, dus eigenlijk hadden we er geen zin in. Het is hier alleen de gewoonte om blanken boven zichzelf te zetten en het zou niet beleefd zijn al zouden wij het weigeren. Dan voelt het voor hun alsof het niet goed genoeg is en we ze eigenlijk afwijzen. We vinden het belangrijk dat we een goede band opbouwen met de huismoeders en vinden het ook super lief dat ze dit voor ons doen. We hebben daarom de hele week netjes het ontbijt (niet helemaal op) gegeten. 

Na ons ontbijt zijn de oudere groepen nog bezig met de lessen, dus lopen wij naar de baby’s, die ondertussen hun lunch krijgen. Dit bestaat uit een bakje nsima. Dit is een witte breiige substantie wat bestaat uit heel veel meel gemengd met een beetje water en eigenlijk nergens naar smaakt. Hier in Malawi is dit het traditionele gerecht en het is erg goedkoop, waardoor het geliefd wordt. Het wordt van jongs af aan al gegeten en het hele huis eet dit 2 keer per dag. Dit wordt ons niet aangeboden, want ze willen ons beter geven. 

Wij helpen de huismoeder bij het geven van het eten. De kinderen zitten op een rijtje in een soort bankje en daar tegenover zitten wij op een rij om ze eten te geven. Na het eten worden ze een voor een met een natte vaatdoek afgedaan en naar de slaapruimte gebracht. Hier verschonen we de kinderen (ook met een stoffen luier) en leggen we ze op bed; dit is een soort ijzeren ledikant. De kinderen krijgen allemaal een eigen fleecedeken over hun hele lichaam heen en dan worden ze op hun rugje in slaap geklopt door de huismoeders. Op dat moment worden wij door een andere huismoeder weggeroepen bij de baby’s met het verhaal: “It’s time to sleep.”. Wij krijgen alle 3 een eigen bed aangewezen, in de ruimte waar de oudste groep ligt te slapen, waarop we verplicht zijn te gaan liggen. Ze willen namelijk niet dat wij te moe worden. Tijdens het rustmoment gaan ook alle huismoeders slapen op een matje op de grond. Na een tijdje worden wij weer weggeroepen, want: “Lunch is ready.”. We moeten dan naar het kleine kamertje waar de gehele tafel weer vol staat. Er is een grote bak met vette aardappeltjes te vinden. Meestal ligt er ook een vet gebakken ei bovenop. Ook kregen we een vette, hele kip en flesjes fanta. Na het eten lopen we naar de ruimtes om te kijken welke kinderen al wakker zijn. Met de kinderen die wakker zijn spelen we nog wat en dan is het al gauw 3 uur en worden wij opgehaald door William in de tuktuk om naar huis te gaan. Soms gaan wij na het project nog langs de markt om boodschappen te halen. 

Zoals jullie gelezen hebben is dit een uitgebreide dagbeschrijving. Zo hebben wij de woensdag, donderdag en vrijdag een beetje doorgebracht. Op het begin hebben we wel moeten wennen aan de manier waarop de huismoeders met de kinderen omgaan. Ze zijn best wel hardhandig en hun manier van communiceren lijkt op schreeuwen. Toch merkte we al snel dat de kinderen het gewend zijn en niet beter weten. Ze luisteren dan ook goed en alles loopt soepel. De kinderen worden goed verzorgd ze worden elke dag gewassen en krijgen voldoende te eten. Dit vinden we echt mooi om te zien. Wel vielen ons een aantal dingen op. Zo hangt het speelgoed nog in de verpakking aan het plafond. De kinderen hebben dan ook geen speelgoed. Ze moeten zichzelf vermaken door wat te lopen en te zitten. Ook worden de kinderen van 5 en 6 nog van half 12 tot half 2 in hun bedje gestopt. Volgende week willen een activiteit uitvoeren met de kinderen op dat moment, zodat ze actief bezig zijn, maar de huismoeders toch hun rustmoment hebben. Wat voor activiteit dit wordt weten we nog niet, maar we denken aan iets knutselen of sportiefs. Ook hebben we vanuit Nederland Duplo meegenomen, wat we ook graag een keer mee naar het project willen nemen. 

Een ander doel wat we hebben voor aankomende week is het eten. Door al het vette eten op het project (en het wennen aan een nieuwe cultuur) hebben onze darmen heel wat te verduren. Er is dan ook hier en daar een verstopping te vinden. Daarom willen we beleefd bij het project melden dat we onze eigen lunch meebrengen en zo onze darmen wat rust geven. 

Op weg naar het project zien wij veel van de omgeving. We merken dat de wijk waar ons project is, armer is dan waar wij wonen. De wegen zijn slecht en dit merken we als we ‘s morgens om half 8 worden wakker geschud in de tuktuk. 

Volgende week maandag 23 juli gaan we op outreach. We zijn erg benieuwd wat we hier gaan zien en doen. We weten dat we in een auto stappen en ergens heen gaan rijden, maar de tijd en plaats zijn voor ons nog onbekend; lekker vaag is voor hier heel normaal. 

Voor de rest gaat alles hier z’n gangetje. We hebben veel lol met de meiden hier in huis en genieten van alles wat we meemaken! 

Groetjes Laura & Debora 

Ps. We waren een beetje vertraagd met het delen van deze blog (we zijn al iets te veel ingeburgerd in de Afrikaanse cultuur) dus de blog van het weekend zal snel volgen.